Τα αρραβωνιάσματα του Κωστή και της Μάχης έγιναν στην Σκόπελο, το πανέμορφο καταπράσινο νησί των Βορείων Σποράδων. Με τον Κωστή μας συνδέει οικογενειακή φιλία. Στη συνέχεια γνώρισα και την οικογένεια της Μάχης. Στη Σκόπελο τα έθιμα κρατούν καλά ακόμη, παρά την ¨τουριστικοποίηση" του νησιού. Πόσο μάλλον, που και στις δυό οικογένειες οι σχεδόν αιωνόβιες γιαγιάδες, Μάχες και οι δύο, δεν άφηναν περιθώριο για καμμία παρεκτροπή από την παράδοση.
Ίσως να ήταν η τελευταία μου φωτογράφηση που χρησιμοποίησα φιλμ. Από τις αναλογικές μηχανές μου, έχω κρατήσει πλέον μία Leica M6 και την μία από τις δύο Contax 167MT, που αποτελούσαν τον βασικό εξοπλισμό στις φωτογραφικές μου αποστολές.
Επανέρχομαι όμως, στα αρραβωνιάσματα. Από νωρίς στο πατρικό του Κωστή...
είχαν μαζευτεί όλοι οι συγγενείς. Κεράσματα και ευχές. Η οικογένεια της νύφης καταφτάνει την προκαθορισμένη ώρα και μετά τα απαραίτητα κεράσματα, παραλαμβάνει τον γαμπρό από το πατρικό του σπίτι. Εν πομπή και με τα παραδοσιακά ζαχαρωτά επικεφαλής, φτάνουν στο πατρικό της νύφης. Ο γαμπρός πέρνει ευχή από τον πατέρα του αλλά και από τον μέλλοντα πεθερό. Οι συγγενείς εύχονται και "χρυσώνουν" τους αρραβωνιασμένους. Όμως και ο γαμπρός χρυσώνει την πεθερά...
Θυμάμαι, πως δεν μπόρεσα να κρύψω την συγκίνησή μου την στιγμή που ο μπαμπάς του Κωστή έδωσε την ευχή του και σταύρωσε τις βέρες στην εικόνα.
Σαν παλαιό, καλό κρασί μου φάνηκαν οι φωτογραφίες αυτής της ανάρτησης τώρα που τις ξαναείδα. Λίγο θολές, αλλά με την δροσιά της αιγαιοπελαγίτικης αύρας, την μυρωδιά του σκοπελίτικου δαμάσκηνου και την επίγευση της βασιλικής κόκκινης μανίτας από την Δέρφη.
Ευχαριστώ τον Κωστή και την Μάχη για την δυνατότητα που μου έδωσαν να φωτογραφήσω αυτή την προσωπική τους στιγμή. Τους εύχομαι ολόψυχα κάθε ευτυχία και πολλούς ακόμη απογόνους εκτός του μικρού Χριστάκη, που ήρθε στον κόσμο την επόμενη κιόλας χρονιά.
